Friederike Mayröcker (1924-2021) was de grande dame van de Oostenrijkse poëzie. Mayröckers omhelzingen, hartstochtelijk, intens en ook een ‘hersenwonder’, gaan onnavolgbaar gepaard met muziek, kunst, herinneringen en heel veel ‘denkfladderen’. Ze kust bij het leven: een vriendin, robinia’s, bosanemonen, tongen, oksels en een schedel – veel kussen gelden de levenslange geliefde Ernst Jandl (1925-2000), maar evengoed de door rozenstruiken omgeven Maagd in de sneeuw of Man Rays huilende vrouwenfoto’s.
van de omhelzingen
ze tilden hem over de sneeuwbalkons voor de poort van de Sophien-
säle stralende nacht en zijn smartelijke glimlach. Ik greep
naar zijn hand terwijl de koetspaarden aandraafden : moren
waardig des winters met telkens 1 brandende lantaarn aan weerszij van
de lege karos ik weende hem na. Oogwallen vormden zich en ik likte het
groene bord aardewerk af en gilde want het groene aardewerk
met de hoefbladblaadjes of zeeanemoonblaadjes op de vijver
in de tuin van de dood, maar dat was niet meer mijn gezicht in die
spiegel
Ton Naaijkens heeft von den umarmungen (Insel-Bücherei, 2012) integraal vertaald. In een nawoord gaat hij dieper in op dit unieke muzische mengsel van liefde, rouw en levenslust.
Meer informatie? Klik hier.
Friederike Mayröcker (1970)
